Rozdział I

Tytuł: Mysterious Islington (Tajemniczy Inlington)

Autor: DameTomlynz

Opis: "Justin jest jednym z najgroźniejszych​ mieszkańców Londynu. Jeden piętnastoletni chłopiec nieświadomie zwraca na siebie jego uwagę. Pewnego dnia Louis zostaje porwany, w tym jest wykorzystywany i poniżany. Ma wrażenie, że koszmar nigdy się nie skończy, jednak po jakimś czasie los uśmiecha się do niego. W jego życie wkracza osoba, która zrobi wszystko by chłopiec wyszedł na wolność. Co stanie się z Louisem? Czy jego życie się zmieni? Czy porywacz zostanie solidnie ukarany za swoje czyny?"

Paring: Larry Stylinson

Ostrzeżenie: Opowiadanie zawiera wulgaryzm, sceny przemocy oraz miłości homoseksualnej

Od autora: Witajcie, chciałam wam przedstawić moje pierwsze opublikowane opowiadanie. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Każdy komentarz, każda uwaga jest ważna, ponieważ motywuje mnie do dalszego pisania. Pierwszy rozdział dosyć krótki, ale w następnych rozdziałach akcja się szybko rozkręci. Miłego czytania. 

Rozdział I

Nad londyńską dzielnicą Islington kłębiły się szare chmury. Uniosłem głowę by zobaczyć niebo. Pojedyncze krople spadały z góry, po chwili rozpętała się spora ulewa. Przyspieszyłem tempo i  wszedłem do środka lokalu. Przywitałem się z recepcjonistką i ruszyłem w stronę swojego biura. Szedłem korytarzem w którym panował półmrok. Mała lampa na środku nie potrafiła oświetlić całego holu. Rozjaśniała tylko po części wyburzały czerwony kolor ścian. Na podłodze leżała szeroka, malachitowa wykładzina. Po drodze spotkałem Linsey, naszą gosposie. Poprosiłem grzecznie, żeby zaparzyła mi kawę i przyniosła do mnie. Wyjąłem klucze i otworzyłem drzwi. Wszedłem, pierwsze co to zdjąłem przemoczoną, skórzaną kurtkę i rzuciłem ją na wieszak. Usiadłem na moim skórzanym, dosyć wysokim wiśniowym krześle i zacząłem sprawdzać jakieś dokumenty. Po kilku minutach rozległo się pukanie do drzwi. 

-Dzień dobry, mogę wejść? Przyniosłam pańską kawę. –zza drzwi wyglądała Linsey, a w dłoni trzymała porcelanową filiżankę.

-Tak, wejdź.- odsunąłem od siebie zbędne papiery i uśmiechnąłem się do niej.

Szybko wskoczyła do gabinetu, postawiła naczynie przede mną. Jej czarne, długie włosy były upięte w kok. Ciemnobrązowe oczy błyszczały jak malutkie iskierki. Usta były duże, pomalowane krwistoczerwoną szminką, a cera blada jak mleko. Uśmiechała się przyjaźnie w moją stronę. Aż trudno było nie odwzajemnić tego uśmiechu.

-Czy jeszcze mogłabym coś zrobić? –zapytała i od razu wyprostowała swoją szczupłą sylwetkę.

-Nie, dziękuję. Możesz już iść. –spojrzałem na nią, mieszając przy tym kawę.

-Dobrze. Do widzenia. –powiedziała cicho i szybko wyślizgnęła się z pomieszczenia.

Zostałem znowu sam. Mój spokój nie trwał zbyt długo, gdyż usłyszałem ciche chichy zza ściany. Zmarszczyłem brwi, złapałem dużego łyka kawy, wstałem i wyszedłem z biura zatrzaskując za sobą drzwi. Stanąłem przed wejściem do pokoju z numerem 4. Każda z pracownic w tym miejscu miała swój własny pokój, a ten należał do Vanessy. Zapukałem delikatnie w drzwi i odczekałem chwilę. Nikt się nie odzywał pomimo tego, że był w środku. Złapałem nerwowo klamkę i ją nacisnąłem. Moim oczom ukazała się blondynka siedząca przed laptopem i rozmawiająca na skype. Odkrząknąłem, a ona natychmiast zamknęła klapę od sprzętu. Patrzyłem na nią, czekając na wyjaśnienia.

-Przep… -zaczęła cicho 

-Co to ma w ogóle znaczyć? –wtrąciłem się, zanim zdążyła dokończyć. -Za mało masz roboty najwidoczniej. –syknąłem

-Najmocniej pana przepraszam, to było bardzo ważne. Obiecuję, że więcej się to nie powtórzy. –spuściła głowę w dół i patrzyła na parkiet.

-Najpierw wypadałoby zapytać mnie, czyż nie? –podszedłem do niej i złapałem ją za podbródek. Był tak delikatny, że gdybym mocniej ścisnął palce, mógłby się skruszyć. –Patrz mi w oczy, jak do ciebie mówię –spojrzałem głęboko w jej błękitne tęczówki.

- Tak, przepraszam. –wyszeptała. –Dzwonił pan Styles, oznajmił, że ma bardzo ważną sprawę. Kazał przekazać, że będzie o 16:00. 

-No, chociaż tyle zrobiłaś. –Trąciłem jej brodę. Pisnęła cicho, od razu się za nią złapała i zaczęła masować. 

-Do widzenia. – mruknęła cicho pod nosem. 

Wyszedłem szybko i zamknąłem drzwi. Ponownie udałem się do swojego gabinetu, żeby się wyszykować.

***

Podjechałem czarnym porsche pod lokal równo o 16:00. Zostałem w samochodzie, bo na dworze strasznie lało i od razu byłbym przemoczony do suchej nitki. Rozglądałem się, nerwowo pukając palcami o kierownicę. Myślałem, że usnę, ale w końcu wyszedł. Szedł w rozpiętej czarnej, skórzanej kurtce, a pod nią miał białą koszulę. Miał na nogach opięte, czarne spodnie, a jego buty były eleganckie i wypastowane. Jego blond włosy zaś były uniesione do góry.  Otworzył drzwi i wskoczył na miejsce pasażera. 

-Jak tam najgroźniejszy mieszkańcu Londynu. Masz coś dla mnie?  -uśmiechnąłem się pod nosem.

-A czy ja kiedyś nie miałem? –uniósł wysoko swoje ciemne brwi. 

-Chyba nigdy. –zaśmiałem się ironicznie. –A co z tym młodym? Miałeś mi go pokazać, w końcu będę musiał się z nim obsrywać. –przekręciłem oczami.

Justin wyjął telefon i zaczął w nim czegoś szukać. Położył telefon na moim kolanie, a ja otworzyłem szeroko oczy. Włosy chłopaka były brązowe i wyglądały na jedwabiste. Kilka pasem przysłaniało jego prawe oko. A co do oczu to miały barwę oceanu. Cera delikatna, jasna, wyglądała jak z porcelany. Usta wąskie, ale sprawiały wrażenie słodkich malin. Wyglądał bardzo młodo, koszulka w paski i czerwone szelki dodawały mu jeszcze więcej dziecięcego uroku. Przyglądałem się jeszcze chwilę zdjęciu, a potem szybko oddałem mu iphone. Patrzyłem na niego z lekkim zdezorientowaniem. 

-Myślisz, że on będzie spełniał twoje zachcianki tak? –wykrzywiłem usta w niesmaku. –Chłopak pewnie nigdy nie słyszał o takiej branży, a jeśli tak to na pewno nie jest zbytnio tym zainteresowany.

-Moich nie będzie? Posłuchaj, nie będzie robił ciężkiej roboty. Będzie dostarczał towar i zbierał kasę, czy to tak dużo? –mówił oschle, ale czułem ironie w jego głosie.

-Może dla takiego dzieciaka tak. Ile on ma lat? Wygląda na czternastolatka, który nie ma pojęcia o życiu. –parsknąłem cicho

-Ma piętnaście lat. Harry, nie martw się o to, że sobie nie poradzi. Zobaczysz, tak go wytresuję, że zrobi wszystko, żeby nic mu się nie stało. Będzie to robił dla własnego bezpieczeństwa. –dodał oburzonym tonem. –Nie mieszaj się i pilnuj swojej dupy, jeśli chcesz być cały i zdrowy. –zaczął przeszukiwać swoją kieszeń, wyjął mały woreczek z białym proszkiem i położył mi na kolanie. Dawaj hajs i już mnie nie ma. –warczał. 

Przekręciłem oczami i dałem mu gotówkę.Szybko ją przeliczył i schował do kieszeni. Już zamierzał wychodzić z samochodu, kiedy nagle złapałem go za nadgarstek.

-Justin, nie rób mu nic. To jeszcze dziecko. –spojrzałem na niego błagalnie. 

-Nie martw się. Jak będzie grzeczny to nic mu się nie stanie. –Wyrwał rękę, trzasnął drzwiami i szybko odszedł.

Patrzyłem na rozmazaną przez deszcz postać dopóki nie zniknęła w środku budynku. Uderzyłem pięściami o kierownice. Spojrzałem na torebeczkę z narkotykami. Szybko schowałem do kieszeni kurtki i przekręciłem kluczyki w stacyjce. Odjechałem szybko z piskiem opon. Po kilku sekundach jechałem już główną ulicą Londynu.